Stockholm (İsveç)

Yine uzun mu uzun bir aradan sonra karşınızdayım. Ara öyle uzadı ki size elli beş gün önceki Stockholm gezimden bahsedeceğim bu yazıda. Eskiden gezerdik döndüğümüz gibi yazardık ama malum Türkiye'de de görülmesi gereken eş dost vardı. Ayrıca daha sonra bir büyük turneye daha çıktığımızdan yazmaya hiç vakit bulamadım. Umarım bir ay boyunca bloga bir şey eklenmemiş olduğunu gören efsane okuyucu kitlem beni terk etmemiştir.

30 Mayıs günü Beşiktaş'ın taze şampiyonluk haberinin coşkusuyla Riga Havaalanı’ndan Stockholm uçağına bindim. Ryanair kariyerimde yaşadığım en konforlu yolculuklardan biriydi çünkü yanımda kimse oturmuyordu. Arkadaki küçük kızın ciyaklaması ve ablasının yol boyu "çiki çiki bom bom çiki bom çiki bom" şeklinde aralıksız ritim tutmasına rağmen keyifli bir yolculuk sonrası aylardır beklediğim Stockholm'e ayağımı bastım. Turne ekibinden Mülazım ve Yaşar Turku-Stockholm feribotundaydı ve planımıza göre Arda benden iki saat önce Hamburg'dan gelmiş olacak, birlikte havaalanında sabahlayıp sabah Turku'dan gelecek arkadaşlarla buluşacaktık. Ben zaten Stockholm havaalanında konaklamış eşe dosta aylar öncesinden sormuştum "Abi havaalanını kapatıyorlar mı? Yatacak yer var mı? Uyuyana uyuma diyorlar mı?" diye. Malum riski sevmem, garantiye almak istedim ama Hamburg'dan gelen şok haberle sarsıldım. Riga'da entel entel biramı yudumlarken Almanya temsilcim Arda aradı ve Hamburg'da iki havaalanı olduğunu, yanlış olana geldiğini, Stockholm'e giden bir sonraki uçağa yer bulup bir gün geç görüşeceğimizi söyledi ve bana havaalanında bol şans diledi. Uçaktan iner inmez yatacak yer aradım ama birleşip yatak yapılabilecek tüm koltuklar kapıldığından bir kafeye oturup sembolik bir çay alıp, kafamı masaya koyup beş saati orada harcamaya karar verdim. Bir türlü rahat edemiyordum sürekli boynum ağrıyordu, tam içim geçmişken bir gürültüye uyanıyordum. Kesin sabah oldu diyip hevesle saatime baktığımda sadece on beş dakikanın geçmiş olduğunu görmek büyük hayal kırıklığına uğratıyordu beni. Tüm gece böyle geçti ama sonunda sabahı ettik ve yeni gelen yolcuları karşıladık diğer refakatçilerle birlikte.

Bir sağa bir sola koşuşturarak önce birazcık İsveç kronu alıp sonra da şehir merkezine giden bir otobüse atlayıp havaalanından ayrıldım. Otobüste uyumamak için direndim çünkü Stockholm’ün yeşil bayırlarını hatta gidiş geliş yolları dahil her şeyini merak ediyordum. Dedim ya aylardır hayalini kuruyordum bu şehrin. Öncesinde fazla bir bilgim de yoktu ama nedensiz bir sempatim vardı buraya. Gemiyle gelmek daha şık olurdu ama kaderde otobüsle giriş yapmak varmış neyse artık. Yine önceden planladığım gibi şehir merkezine girerken Muse’dan Stockholm Syndrome adlı parçayı dinleyecektim ama uyuyakalmışım tabii. Gözümü açtığımda şehre girmiş, Stockholm’un onlarca köprüsünden birinin üstünden geçiyorduk. Hemen ayarladım şarkıyı ve aceleyle de olsa planladığım girişi yapmış oldum. Şarkının Stockholm ile bir ilgisi yok aslında yani bir Stockholm türküsü değil nihayetinde ama şehrin adı şarkının adında geçtiğinden ötürü böyle bir yol seçtim. Mutlu da oldum.

Otobüs terminalinde Mülazım karşıladı beni sağolsun. Sadece üç gün ayrı kalmıştık ama Mülo kendine aldığı şık bir ceketle apayrı bir soluk getirmişti ortama. Zaten bir süre kendisiyle değil ceketiyle ilgilendim. Parkta bizi bekleyen Yaşar’ın yanına gidip üç günlük hasretimizi giderdikten sonra önce karnımızı doyurduk ardından da hostelimizin yolunu tuttuk. Hostel biraz pahalıydı üstelik nevresime de ek para istiyorlardı. Stockholm’ün vurduğu yerde gül biter felsefesini benimseyip ses etmedim pek. Hostele gidip odalarımıza ancak öğleden sonra üçte yani altı saat sonra kavuşacağımızı öğrenince biraz tereddüt etsem de yine ses etmedim. Aylar sonra son derece güneşli ve sıcak bir havayla karşılaşıyordum. Bir başka deyişle yaza bu Kuzey Avrupa şehrinde merhaba diyordum ve bu durum uykusuzluğumu bastırdı, moralimi yükseltti açıkçası. Anlaşılan İsveç halkı da benimle aynı duygular içerisinde olmalıydı çünkü herkes cıvıl cıvıl sokağa dökülmüş parktaki çimlere uzanıp güneşleniyordu. Garip geldi tabii insanlardaki bu güneş aşkı, sonuçta Türkiye’de her yaz sıcaktan kavruluyoruz öyle değil mi?

Sohbet muhabbet derken öğle vaktini aştık. Hostele gidip mutfakta Yaşar Usta’nın yemeği için hazırlık yaparken son açıklanan notlarıma bir bakayım dedim. Bir ders vardı zaten notunu bilmediğim “ondan da geçmişimdir artık” diye düşünüp büyük bir özgüvenle internet sitesini açtım ve dersten kaldığımı öğrendim. Zaten ne zaman ukala olsam kendime güvensem böyle kafa üstü yere çakılırım ben. Tam tersini yapıp kötü düşünüp olayları abarttığım zaman ise ummadığım iyi haberleri alırım, bu hep böyledir benim hayatımda inanın bana. Neyse bu tatsız haberle bir süre keyfim kaçtı, moralsiz yemeğimi yiyip nihayet hazırlanmış olan odalarımıza gidip saatlerdir özlemini çektiğim uykuya kavuştum.

Uyandığımda daha iyi hissediyordum kendimi. Ardından Arda mesaj attı ve geldiğini söyledi. Metrodan onu aldığımızda ekibi tamamlamıştık ve birinci büyük Avrupa turnemiz başlıyordu.

Akşama doğru hostelimizin küçük koridoru kalabalıklaşmış adım atmak zorlaşmıştı. Sıkış tepiş yemeğimizi yedikten sonra dışarı çıkalım dedik. Dakika başı her köşenin her caddenin fotoğrafını çekiyordum. Türkiye’de fotoları bilgisayara attığımda, hepsinin son derece bulanık olduğunu görmek birazcık üzse de beni gerekli gereksiz her şeyi çekiyordum işte. Sonunda yorulup bir yerlere oturalım dedik ve cıvıl cıvıl bir Irish Pub’a girdik. Yürümekten ayaklarım ağrıdığı için oturmak istiyordum ama yer yoktu mekanda. Çoğu kişi ayakta, çalan hareketli müziğe eşlik ediyorlardı. Barda bize bira kalmamıştı öylece dikildik ve bir süreden sonra mekandan ayrıldık, metroyla hostelimizin bulunduğu Götgatan denen efsane bir isme sahip olan caddeye geldik. Akşam dışarı çıkıp da bir bira bile içememek ağırıma gitti ve yolda bir çifte bu civarlarda bize uygun bir bar sorduk, sağolsunlar tarif ettiler ve yola koyulduk. Yaşar, Mülazım ve Arda önden girdi ancak o an arkadaşlarıma göre çantam ve şapkamla biraz daha salaş ve dikkat çekici göründüğümden olsa gerek girişte kimlik göstermek zorunda kaldım. Bana burası için çok küçük olduğumu söylediler. “Yaşım 21 daha ne olsun?” diye düşünürken sınırın 23 olduğunu acı bir şekilde öğrendim. Ay olarak büyük olduğum ve içeri girmeyi başaran Arda ve Mülazım’ı ispiyonlamadım ama derdimi de anlatmaya çalıştım, nolur gireyim diye yalvardım. Arda ile kapıda adama dil döktük ama başarılı olamadık. Dışarıda bir süre öyle garip ve zavallı gibi bekledikten sonra kapıdaki görevli arkadaşlarımın benden yaşça büyük olduğunu gerekçe göstererek beni içeri aldı. İspiyonlama olayı bir daha aklıma geldi, şeytan dürttü ama yapmadım.

Mekan son derece tatlıydı, müzikler çok sıkıydı, bardaki yaşlı ablanın da kafası biraz güzeldi diye hatırlıyorum. Daha sonra yorgunluk bastırınca hostelimize yürüdük ve yataklarımıza çekildik.

Ertesi sabah vakitlice kalkıp kahvaltımızı yaptıktan sonra Stockholm’un tarihi ve turistik yerlerini gezmek amacıyla yola koyulduk ve Old Town’un yani saray, katedral ve bunun gibi “Vay be abi beni şöyle şunun önünde çeksene” diyebileceğimiz yapıların bulunduğu Gamla Stan denen yere gittik. Ortalık bizim gibi bir sürü turistle kaynıyordu. Artık o turist kitlesini coşturmak için mi yoksa resmi bir sebeple mi anlayamadım ama Kraliyet Sarayı’nın önünde onlarca atlı muhafız önümüzden geçti, biz de “fıtjı fıtjı” diye fotoğraf çektik. Resmi bir sebepledir herhalde niye bizi coşturmaya çalışsınlar ki değil mi ama? Hatıra için Stockholm sevdamdan ötürü t-shirt ve gittiğim her şehirden almaya çalıştığım magnet alışverişini halledip, İzmir’deki aileme de şöyle fiyakalı bir kartpostal attıktan sonra öğlen yemeğimizi yedik ve madem geziye yeni başladık cebimizde de para var diyip bir müzeye giriş yapalım dedik.
Daha önce namını duyduğumuz ve ilgimizi çeken batık gemi müzesi yani “Vasa Museum”a girmeye karar verdik. 17. yüzyılda Polonya ile savaş halinde olan İsveç’in Kralı emretmiş bu talihsiz geminin yapılmasını. Coşkuyla denize açıldıktan sadece birkaç dakika sonra batıvermiş. Az önce alkış sesleri ile inleyen ortam çığlıklara bürünüvermiş. 150 kişilik ekipten 30-50 kişi hayatını kaybetmiş. Gariptir bilmediğim bir nedenden ötürü de 1961 yılına kadar geminin kalıntıları denizden çıkarılmamış. Herkesin gözü önünde batıp ta bu kadar süre çıkarılmamasını hakikaten anlayamadım ama vardır bir bildikleri benim İsveçlilerimin. Müzedeki rehberin çok güzel anlaşılır bir İngilizcesi vardı ama geminin fotoğrafını mı çekeyim, etrafa mı bakayım, rehberi mi dinleyeyim derken bazı yerleri atladım ve bu satırları yazarken müzenin web sitesinden yararlandım doğal olarak. İki ay geçti sevgili okurlar hak verin biraz.

Akşam hostele dönüp dinlendik. Oda arkadaşımız otuzunu çoktan aşmış Filistinli bir doktordu. Türkiye’den geldiğimizi öğrendiğinde kendilerine verdiğimiz destekten ötürü bize teşekkür etti. Davos muhabbetini açmadık orada işi mizaha vurmadan ciddi ciddi konuştuk, üzgün olduğumuzu söyleyip en kısa zamanda bir çözüm diledik, kısa zamanda gerçekleşeceğine maalesef hiç inanmasak da.

Sonra dışarı çıktık. Mülo ve Arda ceketlerini giydi, ben de aşağı kalmayayım diyerek fötr şapkamı taktım ve Arda’nın İTÜ’den arkadaşlarıyla buluşmaya gittik. Çok geç saatte buluştuğumuzdan ve son metroyu kaçırmak istemediğimden ötürü Mülo ile beraber onlardan izin isteyip Götgatan’a geri döndük. Dün gece gittiğimiz bara büyük özgüvenle giriş yapmayı denedik adam yemedi yine kimlik sordu ve “turistiz yarın gece Stockholm’den ayrılacağız, nolur bak” şeklindeki yalvarmalarımıza kulak asmadı ve yine giremedik mekana değerli okurlar. “Başka bir yer söyle kardeşim bari oraya gidelim” dedik ve tarife uyan yere gittik. Guinness adındaki çok methedilen ama bana gayet sevimsiz gelen birayı tattım. Sonra da felsefi konuşmalar eşliğinde odamıza döndük, ertesi sabah Paris’e gitmek için saatleri saymaya başladık.

Çok uzun oldu değil mi? Parça parça yazdım size bir bütün olarak sunayım istedim sevgili okurlar. Sizi çok özledim vallahi. Bir ay önceden paylaşmak isterdim sizinle bu anıları ama malum nedenler. Şu anda İstanbul’da staj yapıyorum önüme de bir bilgisayar verdiler. Mümkün olduğunca yazarım umarım. Siz de hala ordasınızdır ve okuyorsunuzdur umarım :)

Kendinize çok iyi bakın Paris yazısında görüşmek dileğiyle…

Riga (Letonya) ve Vilnius (Litvanya)

Upuzun bir aradan sonra tekrar birlikteyiz. Birinci Avrupa Turnesi sona erdi, bu satırları İzmir'deki evimizin balkonundan yazıyorum size. Rüya sona erdi ve normal yaşantımıza döndük diyebilirim.

27 Mayıs'ta Riga'nın yolunu tuttum dostlarım. Finlandiya'daki odamı boşalttım, arkadaşlarımla vedalaştım ve sorunsuz bir uçak yolculuğu sonucunda Letonya'nın bu şirin başkentine vardım. Bu geziye yalnız gitmem olaya apayrı bir hava katıyor. İzmir'den İstanbul'a bile otobüsle tek başına gitmemiş bir adam olarak böyle bir şeye girişmem önemli bir adımdır elbet.

Hostelime vardım odama yerleştim ve ardından resepsiyona Şampiyonlar Ligi finalini veren mekanları sordum ilk iş olarak. Maçın son on dakikasını izlesem de atmosfer hoştu gerçekten. Riga'da gece hayatı ve güzel kızların benim gibi saf erkeklere kuracağı tuzaklar hakkında defalarca nasihat aldığım için disko, gece klubü gibi ortamlara bulaşmak istemedim zaten yorgundum da. Caddedeki bazı hanımların etkileyici gülümsemelerine aldırış etmemeye çalıştım. Garip bir paranoya vardı, "Başıma bir iş gelir, böbreğimi alırlar" diye, oysa biraz dikkatli olsak böle saçmalamaya gerek bile kalmayacak. Ardından hostele geri döndüm, alt kattaki pubda biraz oturdum insanların benimle tanışmasını bekledim ama kimse gelmedi. Sadece tebessüm ettik birbirimize. Yatmak için neden ararken mekanın Megadeth, Disturbed gibi gruplardan eserler çalmasıyla yatma saatimi ertelemeye karar verdim ama yol yorgunluğu daha ağır bastırdı ve odama çekildim.


Güzel bir gecenin ardından ertesi sabah şehir turuma başladım. Yalnız olduğum için bundan dolayı bir sıkıntı yaşamamak adına sürekli kendimi motive etmeye çalıştım. Oturduğum kafelerde gözlüğümü takıp kitap okudum biraz, defterime notlar aldım kısacası entel gibi görünmeye çalıştım. Kahvaltının ardından Riga Old Town'ın derinliklerine indim, fotoğraflar çektim. Sonra gelmişken bir müzeye gireyim diye düşündüm ve İstila Müzesini ziyaret ettim. Müze Letonya'nın İkinci Dünya Savaşı ve bitimindeki dönemlerde Sovyet,Nazi ve tekrar Sovyet işgallerini yanıstan fotoğraf ve belgelerle dolu hoş bir müze. İki saat kadar orada kaldıktan sonra karnımı doyurdum ve Özgürlük Anıtı, katedraller ve şehrin göbeğindeki son derece güzel parkların çevresinde yürüdüm, etrafı talan ettim ve yorulunca oturdum dinlendim.


Saygı duyduğum insan (üstad diyoruz biz Mülazım ile kendisine) Burak'ın bana tarif ettiği bir bar vardı. Onu bulmak için debelendim durdum. Üstad adını hatırlayamıyordu bana sadece girişindeki isminin taşa kazınmış olduğunu ve çok geniş bir bira yelpazesine sahip olduğunu söylemişti. Saatlerce yolda gördüğüm her insana "Burada bir bar varmış içinde bir sürü bira varmış, ismi taşa kazılıymış" diye sordum. Ya deliymişim gibi baktılar bana ya da "çok mu seviyorsun sen birayı" dediler. Neyse o barı bulamadım sonuçta hoş bir kafeye oturdum birşeyler içtim. Uzuvas adında milli biraları olduğunu söylediler. Daha sonra oturduğum boş bir barda o birayı denedim son derece güzeldi. Ancak fark ettim ki yalnız gezmenin dezavantajı da akşam yorgun biranızı yudumlarken muhabbet edecek birini bulmakta zorlanacağınızmış. O akşam birazcık canım sıkıldı sonra hostele geçtim. Hostelin barında personelle ufak bir sohbetten sonra odama çıktım ve uykuya daldım.

Sabah vakitlice kalktım şöyle güzel bir kahvaltı yapayım dedim. Yakınlarda bir alışveriş merkezinin içinde hoş bir kafeterya vardı, "Omlet var mı?" dedim, "Olmaz mı" dediler, oturdum. Canınızı çektirmek gibi olmasın bir omlet geldi, altta ipince patates kızartması falan tıkandım yiyemedim resmen. Doyurucu olmaz derken patlayacaktım artık vallahi "Helal olsun" dedim, bayağı da hesaplı geldi yani büyüklüğe bakınca. Yanında çay istedim ücretsizmiş o saatte zaten. Fincan beklerken demlik geldi, 4 fincan çay çıktı, krallar gibi hissettim o an kendimi. Sonra koşa koşa hostele gittim çıkışımı yaptım ve Vilnius'a gitmek için otogara gittim.

Eurolines adlı şirketle ilk tanışmam olacaktı bu yolculuk. Litvanya topraklarına ayak basacağım için heyecanlıydım sonuçta bir başka yeni ülke. Riga - Vilnius yolu açıkçası Güzelyurt - Lefkoşa yolundan farksız. Daracık, gidiş geliş yol ama şöförler insan gibi kullanınca bir sıkıntı gerilim, olmuyor. Litvanya'ya girince Avea'dan hoşgeldiniz mesajı bekledim, malum koleksiyon yapıyordum mesajlardan ama atmadı pislikler. Neyse sınırdan geçtik bir kaç kilometre sonra yolun kenarındaki polis ekibi "Huoppp!" diye durdurdu bizi ve pasaport kontrolü için otobüse bindiler. Acaip gerilirim böyle kontrollerde ilk ben uzattım pasaportumu. Yarım saat oturma iznimin bulunduğu sayfayı bulmak için uğraştı adam sonra geri verdi pasaportumu. Ardından yolumuza devam ettik ve Vilnius'a vardık.

Hava son derece kapalıydı canımı sıkmıştı bu durum. Gara gelince koştum danışmaya, hostele giden otobüse nerden nasıl bineceğimi sordum ve atladım caddeye. Otobüsü hemen buldum bindim ama hostelin yönüne mi yoksa ters yöne mi gidiyor bilemedim. Madem bir soru soracağım kıza sorarım mantığı ile genç bir hanımefendiye yanaşıp "Bu otobüs bu caddeden geçer mi?" diye sordum "Bilmiyorum" dercesine başını salladı iki yana. "Bileti nasıl alacağız?" diye sordum aynı şekilde başını salladı, "İngilizce biliyor musun?" diye sordum yine aynı şekilde başını sallayınca her yerin Finlandiya gibi olmadığını düşünüp otobüsteki insanları kısaca süzdükten sonra gözlüklü, beyaz yakalı, şişman bir adamın İngilizce bildiğini varsayıp yanına gittim. Yanılmamıştım adam İngilizce biliyordu ve bana çok yardımcı oldu. Kendisi Kaunas Üniversitesi'nde öğretim üyesiymiş, Erasmus'tan falan bahsettik kısa yolculuğumuz içinde sonra bana kartını verdi, teşekkür edip hostelin sokağında numaraları saymaya başladım ve hostelimi buldum. Öğretmen Evi gibi bir yeri andırıyordu hostel, bahçeli gösterişsiz ama son derece şirin bir yerdi. Odama yerleştim, dışarı çıkmak için hazırlanırken genç bir arkadaş geldi "Işığı açabilir miyim?" diye sordu. Oda arkadaşımdı kendisi tanıştık hemen. Adı James, Amerikalı ve buraya hocasıyla beraber bir araştırma yapmak için gelmiş. Sohbet muhabbet derken "Çay içelim mi" dedi, "Tamam" dedim. Mutfakta devam ettik sohbete ve adam konuştukça ne kadar birikimli olduğunu gösterdi. Konu Türkiye'ye dönünce ve adam "Ya bu Ergenekon ne kardeş?" diye sorunca "Yuh artık onu da mı biliyorsun" dedim ve bildiklerimi anlattım. Zaten herkesin bu konuda bildiği şey aslında hiçbir şey bilmediği öyle değil mi dostlarım?

Neyse sonra James'in de burada arkadaşı yokmuş canı sıkılıyormuş (adam öyle demedi ama belliydi yani) beraber çıktık dışarı. Güzel ama pahallı bir yerde yemek yedik, dolaştık durduk. Saat 11 gibi "Arıza çıkarmak istemem ama benim uykum geldi, gitmem lazım sanırım" dedi James. Şöyle bir düşündüm, ben de yol yorgunuydum ve sabah erken kalkıp şehri gezmem daha mantıklı olacaktı çünkü öğlen Riga'ya geri dönmem gerekiyordu. Hostele geri döndük ve anaokul çocukları gibi erkenden yattım o gece.

Sabah James'i kaldırdım. Adam uyanıp bir anda "Cool, thank you!" diye haykırınca korktum nereden geldiyse o enerji sabah sabah. Neyse sırtladım çantamı hostelden çıkışı yapıp James ile yola koyulduk. Beraber kahvaltı yaptıktan sonra onu Vilnius Üniversitesi'ne bırakıp helalleştikten sonra 10 kg dan daha ağır bir sırt çantasıyla birlikte 3 saat boyunca arada durmak suretiyle şehirde dolandım durdum. Vilnius şeker bir yer ama Riga'dan daha gösterişsiz ki Riga gösterişli bir yer de değil yani, siz tahmin edin artık sönüklüğü. Ancak kocaman bir katedrali var ve katedralin kapısına bakan cadde son derece güzel ve ilgi çekici. Sürekli yolun ortasına geçip fotoğraf çektim zaten. Bir yukarı bir aşağı dolana dolana otobüs saatim geldi ve aynı anda omzumun da çürüdüğünü fark ettim çantanın ağırlığından ötürü.

Riga'ya geri döndüm, bir şeyler atıştırdım ve havaalanı vaktimi beklemeye başladım. Açıkçası Vilnius'ta çok kalamamıştım ama Riga'yı öyle ya da böyle görebilmiştim. Bence iki şehir de hoş ama görmezseniz büyük bir şey kaçırmazsınız. "Burnumun dibinde duruyor iki şehir, o kadar arkadaşım gördü ben neden görmeyeyim?" diye düşünüp gittim gördüm sonuçta, değişiklik oldu. Yalnız kovboylar gibi takıldım ama farklı oldu benim için yeni insanlar tanıdım yine de.

Saat 8 gibi Riga havaalanına geldim. Stockholm uçağına daha vakit vardı ve o sırada Beşiktaş'ımız şampiyonluk maçını oynuyordu Denizli'de. Hemen bir internet buldum maçın son 15 dakikasını izledim. "Deli mi bu öyle ekrana bakıyor" diye izledi beni uzaktan görenler. Bayağı gergindim ama son düdükle uzun zamandır beklediğimiz şampiyonluğa ulaştık. İlgilenmeyenler için çok basit veya sıradan gelebilir ama bu olay gerçekten farklı benim için, sadece basit bir futbol olayı değil yani. Belki bir ara Beşiktaş ile ilgili bir blog yazarım, anlarsınız yıllardır neler çektiğimizi. O an arkadaşlarımla, sevdiklerimle birlikte olmayı isterdim ama kaderde Riga'da havaalanında yalnız olmak varmış. Sevinçten pırpır uçağa doğru koştum binmeden önce "Oley oley oley oleeeyy, şampiyon Beşiktaş!" diye bağırıp enerjimi boşalttıktan sonra Stockholm'ün yolunu tuttum.

Riga ve Vilnius gezim böyleydi dostlarım Stockholm'de görüşmek üzere kendinize iyi bakın...

Erasmus'a Veda

Sayılı gün sonuçta çabuk geçiyor. Sonunda Finlandiya'dan ayrılma vakti geldi dostlarım. Eve dönüş için daha 3 hafta var ama Erasmus öğrencisi olarak bugün son günüm. Dün arkadaşlarımla vedalaştım ve inanın sadece merhaba dediğiniz insanlarla bile vedalaşmak gerçekten çok koyuyor insana. Gerçi hoşçakal değil görüşürüz dedik ve hepsiyle birgün bir yerde karşılaşacağımıza inanarak ayrıldık.

Erasmus için pişmanlık var mı peki? Yaşananlara genel bir bakış attığımda kesinlikle hayır diyorum. İçime sinmeyen şey yabancı arkadaşlarla kanka gibi bir ilişki kuramamamdır belki, hepsiyle çok güzel dostluklar kurdum elbette ama "Can naber adamım bugün şuraya gidiyoruz" şeklinde bir durum da olmadı. Ama hepsinin yeri ayrıdır. Ayrıca fark ettim ki burada tanıdığım Türk arkadaşlar da çok farklı insanlardı ve bana gerçekten çok şey kattılar. Amac yeni insanlar, yeni dunyalar tanimaksa Turk arkadaslar sayesinde de bu amaca ulastim diyebilirim.

Finlandiya'da geçen 4 aya baktığımda, ilk ay heyecan dönemidir ki bence en güzel dönemimdi. İkinci ay sınavlar ve iklimin getirdiği bunalım dönemi, bununla beraber kurulan hayaller; üçüncü ay sıradanlığın getirdiği bıkkınlık ve ilk aydaki heyecana duyulan özlem ve bununla birlikte yapılan çocukça hatalar; son ay ise yoğun sınav haftasına rağmen baharın getirdiği dinçlikle toparlanma, "küçük şeylerle mutlu olabilme" felsefesini aşılama çabaları ve olgunluk donemi.

Şu an kendimi değişmiş ve büyümüş hissediyorum. Bunu test edeceğim tek yer elbette Türkiye. Bu nedenle oldukça da heyecanlıyım. Evi ozlemedim desem yalan olur ama Erasmus bitti diye de uzulmuyor degilim.

Bugun yazacagim blog cok onemli benim icin. Klavyenin basina gecince aklimdan ucup gitti her sey ama toparlamaya calisacagim. Daha gezilecek, gorulecek ve bu blogta anlatilacak cok sey var ama bugunku satirlari Erasmus'a vedaya ve yaz planlarima ayirdim.

Finlandiya'nin ve elbette Tampere'nin yeri hep ayri olacaktir kalbimde. Aylarca kavga edip ayrilma vakti gelince birbirini ne kadar sevdigini anlayan sevgililer gibiymisiz de haberim yokmus. ''Kiz bulamadi, sehre sevgili muamelesi yapiyor'' dediginizi duyar gibiyim alakasi yok kizdirmayin beni. Son gunlerimde bir guzel, bir seker gozuktu ki gozume Tampere, anlatamam size. Bir daha ne zaman gelirim nasil gelirim bilinmez ama hayatim boyunca unutmam, bahsi gectiginde memleketimden soz ediliyormus gibi sevinirim bundan sonra...

Bu satirlari Erasmus'un son gununde yazmayi isterdim ama toplanma telasindan oturu dorduncu paragraftan itibaren Riga'dan sesleniyorum size. Uzun bir gezi plani var, hepsini zamanla paylasacagim ama internete girme olanagi ne kadar siklikla olur bilinmez tabii. Bu Riga gezisi yalniz katildigim ilk gezi olmasi bakimindan onemli tabii ayrintilari baska blogta paylasirim.

Artik Erasmus ogrencisi unvanini verip gezgin unvanini aldik resmen sinavlarimin bitmesiyle. Size Avrupe Turnem hakkinda bilgi vereyim, tarihler soyle:

27 Mayis - Riga (Letonya)
29 Mayis - Vilnius (Litvanya)
30 Mayis - Stockholm (Isvec)
2 Haziran - Paris (Fransa)
5 Haziran - Antwerp (Belcika)
7 Haziran - Amsterdam (Hollanda)
9 Haziran - Barcelona (Ispanya)
17 Haziran - Tampere (Finlandiya)
19 Haziran - Izmir

Tam konser tarihleri gibi oldu hosuma gitti yazarken ulkeleri falan da belirttim :)
Hala bilet almamamiza ragmen Haziran sonu gibi Turkiye'deki iki yakin dostumla bir buyuk Avrupe Turnesi daha dusunuyorum. Evet abarttim gibi ama gezilecek yerler var daha sonucta Avrupa kocaman.

Ikinci turdan sonra stajlar basliyor. 27 Temmuz'da Istanbulda ardindan 24 Agustos'ta Ankara'da staj yapacagim. Stajlar bittiginde Kibris'a donme vakti coktan gelmis olacak bu nedenle 2009 yazi gercekten unutulmaz olacak :) Bu plana gore Izmir'de 20 gun gibi bir sureyle kalacagim bu acidan uzucu tabii.

Efendim tum planlar boyle. 4 aydir burada yasadiklarimi buyuk bir zevkle sizlerle paylastim umarim siz de ayni heyacani duymussunuzdur okurken eksik olmayin. Erasmus donemiyle ilgili bir toparlama yapacak olursak ne diyebilirim bir dusuneyim...

Oncelikle bana bu imkani saglayan annem Bayan Cengiz, babam Bay Cengiz ve ablam Seco'ya, burada yedigimiz ictigimiz, girilen derslerimiz ayri gitmeyen uzerimde hakki olan Yasar'a, Erasmus'taki en buyuk kazancim Mulazim'a, blogdaki ilham kaynagim kaliteli insan Saygin'a, saygi duydugum ustad Burak'a, orjinal insan Sait'e, adini saymadigim ama hepsinin kalbimde apayri yeri olan tum Turk dostlarima, bana ictenlikle sevgi ve samimiyetlerini gosteren Koreli, Polonyali, Yunan, Fransiz, Italyan, Ispanyol, Iranli ve diger diyarlardan gelen tum kardeslere, blogtaki tum izleyicilere ve ilgi gosteren herkese, blogta adi gecen (Helsinki, Tallinn, Hollanda, Almanya gezilerindeki guzel insanlar basta olmak uzere) herkese, bana telefon numaralarini veya Facebooklarini veren ama arkadastan ote de birsey hissetmeyen tum Fin kiz arkadaslara, sabahlari ictenlikle gunaydin diyen tum otobus soforlerine, okuldaki kibar yemekhane gorevlilerine ve yolda soru sordugumuzda buyuk bir ictenlikle cevap veren guzel Finlandiya insanina, Tampere'deki favori mekanimiz Ruma'ya ve bu satirlari okurken ''hani bize tesekkur essek'' diye soylenen soylenmeyen herkese butun ictenligimle tesekkur ederim.

Kendinize cok cok iyi bakin dostlarim zaman buldukca yazacagim sizlere, bir sonraki yazida gorusmek dilegiyle...

Finlandiya Durum Raporu

Uzun ve gereksiz bir aradan sonra tekrar beraberiz. En son beni içerken aciz bir durumda bırakmıştınız, hala öyleyimdir diye düşünmenizden endişelendim son durumlardan sizi haberdar edeyim dedim.

Burada sınav haftası dostlarım. Bütün senenin hasadının bir haftada toplanacağı kritik günler anlayacağınız. Geçen hafta 3 günde 3 sınava girdim burada böyle tempoya alışık değiliz elbette. İkisi orta biri kötü geçti toparlayacağıma inanıyorum. Ama gelin sınava kadar kahramınız neler yapmış kısaca göz atalım...

Vappu'nun ertesi günü Helsinki'ye gittim ve Yonca Ablalardan annemin Türkiye'den gönderdiği yazlık kıyafetlerimi aldım. Akşam beni arkadaşlarının evine davet ettiler ve yine unutamayacağım çok güzel bir gün geçirdim. Yonca Abla'nın bir zamanlar üyesi olduğu halk dansları topluluğunun üyesi bir arkadaşının evine misafir olduk. Ev bahçeli kocaman bir şey, 25 kişi kadar vardık sanırım. Ev sahibi Fin ama toplulukları geleneksel Türk dansı ile ilgileniyorlar ve bu Fin bayanlar en az bizimkiler kadar iyi çiftetelli oynuyorlar. Ev tam bir sanatçı eviydi ve konuklar arasında müzisyen hatta yönetmen bile vardı. Ben baya çekingen kaldım o ağır ortamda pek kimseyle kaynaşamadım ama evde bir sürü perküsyon aleti vardı ve 9 yaşındaki minik kardeşten 50li yaşlardaki enerjik Fin bayanlara kadar 10 kişilik bir grup olarak beraber ritim tuttuk, doğaçlama takıldık gerçekten çok eğlenceliydi. Yonca Abla, Murat Abi ve o gün tanıştığım son derece eğlenceli insan Gaye Abla ile vedalaştıktan sonra tekrar Tampere'ye döndüm, onlarla bir daha ne zaman nasıl karşılacağımızı bilmeden.

Sonra sınavlara çalışmak için debelendik durduk. Geçen haftasonu kapattık kendimizi okula hiç dışarı çıkmadık. Perşembe günü sınavlara ara verilince tekrar attım kendimi sokaklara. Havanın kararma ve aydınlanma vaktine hayran kaldım burada. Mayıs ayı itibariyle gökyüzü sadece birkaç saat simsiyah oluyor ve 22.30'da okuldan eve dönerken havanın hala aydınlık olduğunu görmek çok garip hissettiriyor. Aydınlık havaları, uzun günleri daha çok seviyorum açıkçası ama en güzel saatler elbette günbatımının olduğu zaman. Geçen akşam Inferno adında gaz bir rock bara girdik 03.30 gibi çıktığımızda hava tekrar aydınlanıyordu ki Haziran ayında günlerin daha da uzayacağını düşününce "vay be" demeden edemiyor insan. Coğrafi konum işte naparsın?

Aynı akşam Eurovision vardı. Bir mekanda uluslararası öğrencilerin toplanacağı bir parti düzenleneceğini öğrendik ve gittik. Mekan küçüktü ama çoğunluğun Türk ve Fransız olduğu bu uluslararası ortamda Eurovision'u izlemek çok keyifliydi. Daha yarı finalde Kıbrıs'taki arkadaşlarım "oy vermeyi unutma Finlandiya'dan puan gelmezse almayız seni" diye takılmışlardı. Malum yurtdışında olunca bastık Türkiye'ye oyları. Sonuçtan umutluydum ama Norveç'in eze eze nasıl birinci olduğunu gördünüz işte. Başta "ne var ki bunda" dedim ama tatlı şarkı bence. İzlanda'yı temsil eden hanımefendi gerçek bir prenses kimse inkar etmesin yani, hala youtube'da izleyip alkışlıyorum kendisini. Dün ilkokul arkadaşım Berk uzun bir aradan sonra mesaj atarak sevindirdi beni. Mesajında "Bu espriyi yapmayayım diye uğraştım ama dayanamadım Ermenistan senin için söylemiş dün gece beğendin mi?" yazıyordu. Açıkçası dikkatli dinlememiştim şarkıyı. Hemen açtım "Jan Jan" (can can diye okunuyor), dinledim çok sevdim yahu. İki gündür oynuyorum odada "everybody move your body", "can can" diye. Uzun bir zamandır baştan sona izlememiştim Eurovision'u bu sefer kısmet oldu ama Finlandiya'nın da sonuncu olmasına üzüldüm ya. Uğursuzluk getirdik ülkeye. Zamanında Lordi çıktığında "Eyvah rezil olduk" demişler ama maskeli elemanlar 3 yıl önce herkese cevabı verince burada milli kahraman gibi karşılanmışlar. Bu seferki şarkıyı da pek beğenmemişlerdi ama sonuncu olacak kadar da kötü müydü tartışılır. Eurovision be dostlar kaç kişi şarkıya oy veriyor Allah aşkına? Bakın ben de Türk'üm diye sorgulamadan verdim oyu. "Yuh kime verecektin başka?" derseniz sessiz kalırım. Biraz alerjimiz var belki Ermenistan'a ama "Jan Jan" da fena değil ya kopuyorum vallahi :) Sonuçta şarkı bu politikayı karıştırmamak lazım değil mi ama? (yusuf yusuf sesleri)

Sınavların varlığına rağmen çok garip ama kendimi iyi hissediyorum bu aralar. Bahardan olsa gerek. Beşiktaş maçlarını takip ediyorum o da ayrı bir uçuyor tabii bizi önce kanser edip sonra maçı kazanmalar falan alıştık artık. Türkiye Kupası'nı alınca mutlu olduk ama asıl olayı bekliyoruz iki hafta sonra.Neyse şimdi nazar değdirmeyeyim erken konuşup. Ayrıca semtimin takımı Karşıyaka'nın da Süper Lig'e çıkamayışına çok üzüldüm, finale kadar getirmişlerdi işi.

İşin garibi tüm bunlar olurken Erasmus günlerinin sonlarına yaklaştığımı bilmek ve Tampere'nin gözüme gittikçe daha güzel görünmesi ciddi çelişkilere sokuyor beni. Ne zaman yaşadığım dakikanın tamamen kıymetini bilebildim ki zaten? Hep kaçınca anlıyoruz hepsinin değerini yalan mı? Lisedeyken sıkıldım üniformadan dedim ama üniversitede arka sıraya dönüp geyik muhabbeti yapamayınca o üniforma da değerlenmişti gözümde. 4 yılda mezun olayım diye uğraşıyorum ama iş hayatında (iş bulduğumu varsayıyorum hayat bu ne olcağını kimse bilmez) tatil denen muhteşem şeyi senede bir kez sadece bir hafta on gün tadınca bugünleri de arayacağım kesin.

Daldan dala atladık yine. Kritik iki sınavım kaldı, aklımı çok zor veriyorum okuduğum şeylere ama mutluyum ya nedensiz. Siz de mutlu olun baharın (orada yaz sıcağı vardır belki) tadını çıkarın. Böyle diyorum ama çoğunuzun da sınavı vardır şimdi. Bakın işte başınızın çaresine bu kadar gaza gelmişim bir daha bulamazsınız beni bu lafları söylerken :)

Kendinize çok iyi bakın dostlarım bir sonraki yazıda görüşmek dileğiyle....

Vappu

Finlandiya'daki ilk günlerimdi, dün gibi hatırlıyorum (10 yıldır buradayım sanki havalara bak), "ya bu adamlar dışarı çıkmaz mı hiç?" diye sordum, "Vappu'da sokaklar dolup taşar" dediler. "Tuvaletim geldi" dedim, "yola yap" dediler, "ayı mıyım ben?" diye sordum, "Vappu'yu görsen herkesin kafa bir dünya yola da tuvaletini yapıyorlar gayet" dediler. "Çok içiyorlar be abi bu Finler" dedim, "Vappu'yu gör yavrum bu daha bir şey değil" dediler.

Nedir bu Vappu peki? Finlandiya'daki 1 Mayıs Bayramı diyelim kısaca. Ancak sadece işçi bayramı değil bu 1 Mayıs, ayrıca Finlandiya çapında büyük bir öğrenci bayramı ve Finler için "bahar geldi, kış uykusundan kalktık vakit coşma vakti" gibi bir anlamı da olan bütün yıl beklenen bir dönem bu Vappu. En azından geldiğimizden beri hep anlattılar Vappu şöyle, Vappu böyle, "Vappu'da çıkma teklifini kızlar ediyormuş" falan :) Normalde 30 Nisan gecesi insanlar ölümüne içerler sonra sokakta laylaylom coşup eğlenirlermiş. 1 Mayıs'ta da bayramı kutlarlarmış. Bizim okulda diğer okullardan farklı olarak bir hafta önceden başladı Vappu. Bir bölümüne katıldık biz de. Piknik düzenlendi güneşli bir havada tüm teknik okul öğrencileri Tampere şehir merkezinde nehrin kenarında toplandık, güzel oldu havamız değişti açıkçası.

Beklenen 30 Nisan akşamı geldi (akşam gelmiyor gerçi burada, hava şu an 22.30'ta yeni yeni kararıyor daha da uzayacak günler, malum baya bir kuzeydeyiz). Eğlenmek için içki içmek hatta sarhoş olmak gerektiği söyleniyordu, aksi takdirde o kadar sarhoşun arasında canımız sıkılırdı. Arkadaslarin da fikrine uyarak yanıma 75cl schweppes + 35cl smirnoff içeren 1,5 lt lik bir kola şişesi aldım (75 + 35 = 110 eder farkındayım) ve şehir merkezine geldik. Saat akşam sekizdi ama dediğim gibi güneşin batmasına daha vardı. Merkez son derece kalabalıktı. Gerçekten herkes bugünü beklemiş gibi görünüyordu. Şişemi yavaş yavaş yudumluyor, etrafı gözlemliyor, güle oynaya arkadaşlarımla şakalaşıyordum (komiklikler, şakalar...). Sonra çenemin düştüğünü ve bağırarak konuşmaya başladığımı fark ettim. Şişeme baktım, bitmişti. Başım dönüyordu ve sürekli sırıtıyordum. Daha önce sarhoş olmuştum ama bu kadarı ilk defa olmuştu sanki. "İçme artık istersen" dediklerini hatırlıyorum. Sonra elim telefona gitti, bu heyecanı eşle dostla paylaşayım dedim. Yapmamak lazım tabii böyle şeyler, sarhoşken sarhoşla takılmalı insan. Telefon hatasından sonra çimlere oturdum boş boş baktım. Alkol olayını edebinde ve ayarında almam gerektiğini öğrendim çünkü uykum geliyordu ve eğlenecek enerjim de kalmamıştı. Kesinlikle gurur duymuyorum yani bunları yazarken dostlarım. Ama hepsi tecrübe elbette. Vappu diye beklediğim meşhur olayın meşhur akşamı saat 23 gibi bitmişti benim için. 2 gibi evdeydim, o arada sadece oturduğumu, Saygın'ın beni tuvalete götürdüğünü , arkadaşlara komik ve saçma bir şeyler söylediğimi, İzmir'de hatta Karşıyakalı olduğunu öğrendiğim yeni tanıştığım bir arkadaşla haykırarak "Kaf Kaf" çektiğimizi ve diğer Türk kardeşlerden "noldu bu çocuğa?", "açılır açılır bir şeyi yok", "Cancığım iyi misin?" gibi lafları duyduğumu hatırlıyorum.

"Yazık valla içmişler içmişler ne hale gelmişler, yolda yürüyemiyor adamlar daha, bak düştü biri valla" diye aylarca hayretle baktığım ayyaş Finlerden farkım kalmamıştı. İki gün sonra güleryüzlü cana yakın insan Merve'nin çektiği videoda baş kahraman olarak yer aldığımı gördüm Facebook'ta. "Sarhoşken herkesi arayın ya da kimseyi aramayın" gibi bir şey söylüyordum kameraya. Ağlasam mı gülsem mi karar veremedim ama ertesi sabah hiçbir şeyim yoktu ve sapasağlam şehir merkezine gidip öğrenci şenliğine katıldım. Etraf yine cıvıl cıvıldı. Teknik üniversiteye özgü olan, yeterli sayıda sosyal etkinliğe katılmış (benim gibi ot olmayan) yeni öğrencileri bir kutuya koyup nehre batırıp çıkarmak gibi orjinal ve marjinal Teekkari törenini (an itibariyle ben yarattım bu ismi) izledik. Ülkemizi üstad Saygın ve Tansu temsil ettiler. Kutladık kendilerini tabii. Ardından Burak,Yaşar ve Mülazım ile çimlere oturduk lafladık, güneşi izledik ve akşam dağıldık. Vappu'yu bu şekilde geçirmiş oldum yani. Golleriyle değil kartlarıyla, olaylarıyla konuşulan bir derbi oldu kısacası :)

Diyeceğim o ki dostlar alkol kötülüklerin anasıdır, kendimizi kontrol edelim, insanlara yük olmayalım :)
Ama eğlenmeyi de ihmal etmeyelim elbette çünkü her şeye rağmen hayat güzel.
Bu arada eve dönüş vakti de yavaş yavaş yaklaşıyor çaktırmadan.

Şimdilik kendinize çok çok iyi bakın, bir sonraki yazıda görüşmek üzere....

Berlin, Almanya (Dönüş Yolu ve Azıcık Hamburg)

Birazcık geç oldu bu seferki buluşmamız kusura bakmayın değerli okurlar. Berlin bölümümüz çok önemli, hatta gezinin kilit bölümüdür bence. Aradan iki hafta geçti umarım birşey atlamadan size aktarırım yaşadıklarımızı. 17 Nisan'da Prag'dan yola çıkıp Dresden'deki yemek molasının ardından Berlin'e giriş yaptık. Dresden'in güzel bir yer olduğunu duyduk ama açıkçası hiç gezemedik, meydanda sembolik fotoğraflar çektirdik sadece. Berlin'e girdikten sonra Yunus'u akrabalarına bıraktık ve blogumuzun konuk sanatçısı Arda'yı almak üzere GPS'e adresi girdik. GPS'teki ablaya da yavaş yavaş ısınıyorduk, o da yoruluyordu sonuçta konuş konuş...

Radyoyu kurcalarken Türk bir kanala denk geldik, "aç abi sesi aç" diye coştuk. Arda'yı yerinden aldık ve hostelimize gittik. Son 4 günde gördüğüm üçüncü hosteldi burası ama aslında odalarına bakılrsa tam anlamıyla bir oteldi. Yataklar harikaydı yani acaip mutlu olmuştum. 4 kişilik odada 3 kişi kalacaktık konfora diyecek yoktu. Eşyaları attık ve akşam yemeğine davetli olduğumuz Yaşar'ın akrabalarının evlerine gittik. Berlin'deki Türk mahallesi olarak da bilinen Kreuzberg semtine geldik, arabayı park edebileceğimiz yeri sormak üzere bir dükkana girdim ve direkt olarak Türkçe "abi kolay gelsin buraya park edebiliyor muyuz ki acaba?" dedim. Adam anlamadı ve garip garip baktı. Sonradan öğrendim ki abi Yunan'mış, nasıl bir özgüvenle girdiysem sohbete artık ilk golü yedik yani. Sonra eve çıktık ve çocukların koşturmacası, mutfaktan salona yemek götürme telaşını falan görünce "işte memleketim" dedim. Neredeyse 3 ay olmuştu, öyle yıllardır ayrı kalmamıştım ama özlemişiz bu havayı da. Sonra sohbet, muhabbet kendimizi tanıttık. Yaşar da yıllardır görmüyormuş akrabalarını, "şimdi Yaşar kim bakalım?" diye sorduklarını hatırlıyorum kapıda. Arda ile ben liseden arkadaştım, Yaşar ile üniversiteden, Mülazım ile Finlandiya'da tanıştık. Bağlantılarımızı ve buraya neden geldiğimizi anlatmak gerçekten zordu ve komik bir hal almştı. Bu sohbeti Arda'nın blogundan (http://ardav.blogspot.com/2009/04/17-nisan-hamburg-berlin.html) alıntı yaparak aktarmam en doğrusu, güzel anlatmış çünkü kendisi buyuralım bakalım :

"Çok da misafirperver insanlar. Tek sorun Almanya'da ne yaptığımızı anlatamadık bir türlü. Bazı anekdotlar:

-Hoşgeldiniz çocuklar. Şimdi kim benim akrabam? (Sadece Yaşar)

-Siz hepiniz Gaziantepli misiniz? (Sadece Yaşar Gaziantepli)

-Finlandiya'da mı yaşıyorsunuz? (Finlandiya'da okuyoruz, (ben Almanya'da okuyorum))

-Kaç yıldır Finlandiya'dasınız?(6 aylığına geldik okuyup Türkiye'ye dönücez (ben Almanya'dayım))

-E Almanya'da ne yapıyosunuz?(Okul tatil oldu gezmeye geldik Bremen,Prag,Berlin (ben zaten burdaydım))

-Türkiye'de aynı okulda mısınız?(Can-Yaşar aynı okulda, Mülazım'la Finlandiya'da tanıştılar, Can'la ben liseden arkadaşım)

-E Prag ne alaka? (Şimdi Prag tarihsel, kültürel açıdan çok zengin olmakla beraber...Hadi len)

Bu diyaloğu ailenin her ferdiyle iki tur döndük. Onlar da haklı ama düşününce bana bile karışık geldi. "

Gerçekten böyle oldu ama :) Zaten yol sinirleri gevşetmiş, gülmemek için zor tuttum kendimi. Ama onların bir suçu yok ki bizim durumun kendisi karışık yani. Ardından sofraya oturduk ve gözyaşlarına boğulduk hepimiz. Nasıl bir sofra o, nasıl bir bolluk o... "İşte gerçek yemek, işte gerçek pilav" diye haykırdım içimden. Kurtulmuştuk sonunda. Ne güzel yemeklerimiz varmış bizim kardeşim, değerini o akşam anladım. Demlik çayımızı güzel sohbetle birlikte içip, gece hayatı konusunda yapılması ve yapılmamaması gerekenler hakkında bilgiler aldıktan sonra Yaşar'ı akrabalarında bırakıp Arda, Mülazım ve ben yola koyulduk. Hostel'de formaları değiştirip, resepsiyondaki ablanın tavsiye ettiği yere gittik mekan bulmaya. Dışarıdan bakıldığında sadece üç yer gözüküyordu, daha fazla olması gerektiğini düşünüp biraz daha dolaştık ama hiçbir yer bulamadık geri döndük ilk yere. Bir taraf takım elbiseli baya çatafatlı insanların takıldığı bir yerdi, diğer taraf daha bir ortaydı sanki, üçüncüsü ise her telden adamın bulunabilceği bir yer gibiydi yanılmıyorsam. İlk taraf için şansımızı denemeden önce iri yarı takım elbiseli, pantolonunun sol tarafı boydan boya yırtılmış bir adamın karşıdan geldiğini farkettim. Baya usturuplu bir yırtıktı ama, ben adamın tarzı sandım çok ciddiyim. "Vay be ne çılgın şehirmiş" diye düşündüm meğersem sağlam bir kavga dönmüş mekanın önünde. Dudağı patlamış diğer abimiz, pantolunu yırtılmışa "vay did yu hit mi ya, vat did ay du tu yu?" diyince aksandan Türk olduğunu anladık hemen. Gezinin önemli laflarından biri oldu daha sonra bu laf, yol boyu hatırlattık birbirimize. O mekana zaten spor pantolon giydiğimiz için alnmadık, ceketli pantolonlu Arda'da bizi yalnız bırakmamak adına girmedi sağolsun:)

Her telden adamın olduğu yer olarak tanımladığım yere girmek üzere merdivenlerden aşağıya indik ve girişte sadece küçük bir karoke bar gördüm. "Bu uyduruk yere mi gireceğiz?" diye düşünürken barın arkasına doğru yürümemle arkadaki kocaman dans pistinde yüzlerce kişinin tepindiğini gördüm. Berlin bize hoşgeldin diyordu. Başta üç mekan var dedim ama alt kat kocaman bir yermiş nereden bileyim? Mekanda her telden adam olduğu gerçeği değişmiyordu elbette. Son derece canlı ve enerjik bir yerdi ama bireyler tedirgin etmişti beni belki Finlandiya kadar güven vermiyordu mekan, ondandır. Dj kabinindeki abimizin kalın sesiyle "Berliiiiiin!!!" diye coşturma çabaları da aklımda yer etmiştir o gece. O lafı da gezi boyunca hatırlattım arkadaşlara sürekli.

Sabaha doğru hostele geldik, kahvaltıyı kaçırmamak adına birkaç saat uyuduk, sessizce kahvaltımızı yaptık bir daha yattık ve sonra kalkıp Potzdamer Platz'a doğru yola çıktık. Berlin turumuza başlıyorduk kısacası. Potzdamer Platz son 10-15 yılda yapılanmaya başlamış bir yer, öncesinde hiçbir şey yokmuş. Şimdi modern mimarinin en önemli, en görkemli örnekleri var ilginçti hakikaten. Orada Yaşar ve Yunus (Yaşar'ın akrabası Yunus, diğer Yunus kendi akrabaları ile geziyordu) ile buluştuk ve Yunus bize meşhur Berlin dönerinden yedirdi ve Berlin'i gezdirdi. Arabada giderken Yunus'un zamanında bir rap grubunda beatboxer (ağzıyla upçıss duptıss diye müzik yapan kişi) olduğunu öğrendik. E o zaman hemen bir kayıt yapalım dedik, Berlin caddelerinde arabayla turlayan beş genç o anda meşhur Cartel'e yeni bir yorum kattık, Türkçe Rap'e yeni bir soluk getirdik. Harkiyadı ya:)

Ardından meşhur Brandenburg kapısını gördük. Parlemento binası, duvarın geçtiği yerler derken Yunus'a teşekkür edip ayrıldık. Sonra televizyon kulesini gördük, pahallı diye çıkmadık. Ardından Alexander Platz'daki alışveriş merkezinde fazla oyalanmamdan dolayı arkadaşların koca bir saatini çalmamla birlikte biraz daha turladık ve karnımızı doyuruduktan sonra ikinci gece için formalarımızı değiştirmek üzere hostelimize döndük. Bir gece önce hostele yorgun argın dönerken Arda otobüsteki bir kıza "yav nereye gitsek, bi mekan söylesene" gibisinden birşey sormuştu. Açıkçası kızın üç tane sapa tavsiye edeceği mekandan korkmuştum ben, şunlarla bir dalga geçeyim falan demiştir diye düşünmüştüm. Fakat o gece kızın söylediği yere gidip gördüğüm manzara karşısında kendisine saygılar sundum, takdir ettim.

Mekanın adı Fritz. Upuzun bir kuyruk vardı. Zaten stadyum gibi böyle geniş bir alana konmuş, cadde üstünde bir yer değildi. Maç kuyruğunda gibi hissettim kendimi ama kitle öğrenciydi. İçeriye bir girdik mekan kocaman ama kocaman yani anlatamam size. Paltoları verdik, bir o kata çıktık bir bu kata. Tam bir öğrenci partisiydi bin kişi vardı bence. Bir bölümde kocaman disko, diğer yanda masa tenisi, suni kumsal, diğer yanda playstation ve türevi şeylerin oynandığı yer, diğer tarafta rock gruplarının canlı çaldığı yer... Hepsi aynı anda, canın sıklınca üst kata çık başka bir şey dinle, başka bir şeyle uğraş. "Bonaparte" adlı grubu göreyim dedim. Sahne performansları harikaydı. Elemanlar eski imparatorlukların krallıkların askeri üniformalarını giymişlerdi, baterist de Osmanlı subayı kılığındaydı fesli falan. Sonra bir abla çıktı dans etti alev çıkardı ağzından "vay be" dedim. Mekan çok kalabalık olunca tuvalet sırasında beklemek de ayrı bir sorundu elbette. Biz erkekler neyse de kızların işi genel olarak uzun sürüyor makyaj falan :p Kızlar tuvaletindeki sıra ile erkekler arasındaki sıra arasında ciddi bir fark olunca erkekler tuvaletini kızlar bastı. Evet hayatımda ilk defa böyle bir şeyle karşılaştım ve gözlerle taciz edildim resmen. Sonunda "yeter ama aaa" diyip kızdığımı hatırlıyorum bir değil, iki değil ya. Bir tane özgürlüğümüz var yani kardeşim. Ancak genel olarak Fritz gerçekten aklımda apayrı bir yer etmiştir, unutacağımı hiç sanmıyorum.

Ertesi sabah eşyaları topladık, en son bir Türk mahallesine girip güzel bir yemek yiyip ayrılalım diye düşündük. Sabah hostelin alt katında kermes gibi bir şey vardı. Yani bir dernek faaliyeti gibi bir şeydi tam anlayamadım. Yaşlı teyzeler, amcalar ikinci el kitaptır, hediyelik eşyadır bir şeyler satıyorlardı. Bana bir garip gelmişti zaten o yer, hala çözebilmiş değilim. Neyse Türk mahallesine gidip -ayıptır söylemesi- ayrı bir özlem duyduğumuz mantımızı yedik. İnsanların misafirperverliği, güleryüzlülüğü bizi gerçekten çok mutlu etmişti. Dışarıda otururken Arda'nın Hertha Berlin atkılı ve Bayern Münih şapkalı bir amcayla muhabbeti oldukça komikti. Amcanın kafası güzeldi ama çok şekerdi açıkçası. Kısa bir muhabbetten sonra adam giderken Arda "bak hele şuna yav, gel la buraya" dedi güldük ama Arda'nın akabinde "kommt hier la" demesi ve adamın hemen dönüp bize doğru gelmesiyle gülüşmeler yerini tedirginliğe bıraktı bir an için, duyacağını tahmin etmemiştik çünkü. Arda çok güzel çevirdi ama "Hertha ne yaptı ya bu hafta biliyor musun?" diyerek tansiyonu düşürdü, adam da bir şeyler söyledi gitti. Daha sonra Arda "Oğlum niye engel olmuyorsunuz ya bana, nerden geldi bu özgüven" dedi ama ben baya güldüm bu olaya, ilginçti hakkaten :)

Yaşar'ı akrabalarından alıp kendilerine bize gösterdikleri ilgiden ötürü yüzlerce kez teşekkür ettikten sonra, Yunus'u da kendi akrabalarından alıp Hamburg'un yolunu tuttuk. Berlin'de ilk gün bulutlu olan hava yerini güneşe bırakmıştı ve Hamburg'u bu halde kaçırmayalım dedik.

Hamburg ile ilgili çok hayalim vardı, nehre karşı biramı yudumlamak en önemlisiydi. Ama gerekli ortam, zaman ve enerjiyi bulamadığımızdan ötürü bunu yapamadık. Gece zaten Bremen'e tekrar dönüp Tampere'ye uçacaktık. Akşam Hamburg gece hayatının kalbi dedikleri St.Pauli'de turladık. Bana çok da cazip ve güvenli bir yer olarak gelmedi ama yorgundum da açıkçası. Hamburg'u genel olarak dönüş yolunda bir durak olarak gördüğümüzden aklımda fazla bir şey kalmadı ama şehir meydanı oldukça şekerdi, bolca foto çektik yine de. Bir daha yolum düşerse daha ayrıntılı gezerim seni, kusura bakma Hamburg.

Gece Bremen'e döndük, arabayı teslim ettik ve havaalanına kampımızı kurduk. Havaalanına girişimi size anlatmadan geçemeyeceğim. Kıbrıs'a da İzmir'den uçakla geçtiğim için havaalanlarındaki güvenlik önlemleri konusunda tecrübeli olduğumu sanıyordum. Cüzdanı telefonu çantaya koyar, çantayı bandın üstüne koyarım, hiç ötmeden cebimde bir ton ıvır zıvıra rağmen geçerdim, güvenlikle hiç muhtap bile olmazdım. Yine aynı şekilde geçmeyi düşündüm ama bu sefer öttüm. "Cebimizde ne var acaba?" dedi iri yarı güvenlik görevlisi, "valla bir şey yok" dedim ve üstümü aradı cebim, baya doluydu. Ben sadece kağıt, broşür, mendil falan olduğunu zannediyodum sonra Berlin'de aldığım magneti cebimde unuttuğumu fark ettim, "buldum bi saniye" dedim, cebimden onu çıkartınca adam "sen bi gel bakayım şöyle, boşalt ceplerini" dedi. Cebimden bir tek tavşan çıkmadı yani o an. Bir sürü harita, kullanılmış mendil, fiş, broşür daha neler neler... Annem o an beni görseydi baya kızardı eminim. Zaten hep söylenir "ne pis çocuksun" diye pantolonumu makineye atarken. Sonra adam "arkanı dön, koy ellerini şuraya" diyince ağlamaklı bir sesle "peki abi" dedim, ayak tabanlarıma kadar her yerimi "ciyuu vicuuu" diye aradı cihazla. Sonra azad etti beni arkadaşlarımın yerine döndüm. "Niye beni bulur böyle şeyler?" diye söylene söylene uçağı bekledim ve Tampere'ye yorgunluktan ölmüş bir halde döndük.

Evet dostlarım gezimiz böyleydi. Bu seferki yazı uzun oldu ama aradan çıkarmak lazımdı sanırım. Bir sonraki yazımda size Finlerin meşhur 1 Mayıs bayramı Vappu'yu ve yaşadıklarımı anlatacağım.

Kendinize çok iyi bakın görüşmek üzere...

Prag - Çek Cumhuriyeti

Efendim 15 Nisan akşamı geç saatlerde Prag'a giriş yaptık. Yolculuk uzun sürdü açıkçası. Almanya'da tuvalet için durduğumuz bir yere dikkat çekmek istiyorum. 50 cent verip makineden tuvalet için bilet alıyorsunuz ve turnikeden geçip içeri giriyorsunuz. Makinenin verdiği biletin sadece maliyeti 50 cent gibi birşeydi bence, adamlar nereden para kazanıyorlar anlayamadım. "Yahu nerden takıldın tuvalet biletine" diyeceksiniz ama ömrümde böyle birşey görmedim hala cüzdanımda saklıyorum. Bandrollü falan bir de, hani utanmasalar kabin, pisuvar numarası falan yazacak üstünde. Neyse etkiledi o bilet beni :)

Nerde kalmıştık? Prag'da hostele giriş yaptık. Arabayı park etmek ufak bir krize neden oldu. Adamların park yeri var diye o hosteli seçtik meğer önceden aramak gerekiyormuş falan. Bilmediğimiz yer sonuçta ne yaparız ne ederiz derken sonradan öğrendik ki boş bir arsada ücretsiz bir park yeri varmış zaten orayı kullandık. Mülazım baya sinirlendi hosteldeki genç, temiz yüzlü kardeşe. Ben ise sakin olmasını önerdim. "McDonalds bul bana" diyecek kadar sinirlendi yani çok ilginçti. Neyse yataklarımıza yerleştik. Oda 16 kişilikti ama işin iyi tarafı yatakların bu sefer numarası vardı. Frankfurt'taki yatağı işgal etme olayı yaşanmayacaktı yani. Ben 6 numarayı seçtim neden bilmiyorum. Ama oda kalabalık kim uyuyor, kim uyumuyor anlamıyordum. Hostel hayatı konusunda daha tecrübeli olacağım sanırım. Neyse uzatmayalım, akşam bir şeyler atıştırdık merkezde. Prag merkezindeki Ulusal Müze'nin gece görüntüsüne hayranlıkla baktım. Hakikaten çok görkemli bir binaydı. Tekrar hostele döndük, yatmadan bir bilardo atalım, hostelin ücretsiz "hoşgeldin" birasını içelim dedik. Biranın iğrençliğine ve bilardoda Yunus ile yenilmemize rağmen moral bozmadan yerimize çıktık, mışıl mışıl uyuduk.

Hosteldeki odamızın hemen hemen yarısının kız olması odadan iğrenmemi engelledi. Üst katımda yatan abiyi uyandırmamak için elimden geleni yaptım ama sürekli birşeyleri almayı unuttuğumdan odaya zırt pırt girip dolabımdan birşeyler alıyordum. Neyse kahvaltımızı yaptık mutfakta sohbet muhabbet eşliğinde. Kahvaltı zamanı mutfak dolu oluyor doğal olarak. Sohbetin can alıcı bir kısmında, hosteldeki kız nüfusuna vurguda bulunmak amacıyla "e abi hostelde population fifty fifty yani" gibi bir lafı gayet yüksek sesle haykırdım. Bu şekilde barzo konuşmaları bizden başka Türkçe bilen olmadığı için rahatlıkla yapabiliyordum aylardır, fakat sarfettiğim cümlenin Türkçe olmadığını ve yanımda 5 kişilik bir kız grubu olduğunu farkedince baya mahcup oldum. Nasıl bir laftır, nasıl bir Türkçe düşmanlığıdır hayret ettim :)

Kahvaltıdan sonra çıktık dışarı, hava tek kelimeyle mükemmeldi. Otobüse atladık doğru şehir merkezine. Otobüs baya Türkiye'de kullandığımız eski, kırmızı, körüklü ve son derece gürültülü çalışan otobüslerdendi. Onu da özlemişiz farkettim. Yunus'un Prag'a ikinci gelişi olduğu için o yönlendirdi hep bizi. Prag kalesine çıktık, başta St.Vitus katedrali olmak üzere içindeki diğer mimarileri gördük. Ardından aşağı indik, hediyelik eşya baktık, karnımızı doyurup meşhur Charles Bridge adlı köprüden yürüdük, etrafı seyrettik. Etraf turist kaynıyor tabii haliyle. Yunus fotoğrafçı olduğu için "abi bir de beni şöyle alsana, bir de böyle abi" diye diye kullandım bu fırsatı. Old Town'u da yarım yamalak gezdikten sonra yorulduk kaldırıma çöktük. Yaşar ve Mülazım hostele gitme taraftarıydı, iyi bir fikir çıkmazsa ben de odama gider öğle uykumu uyurdum ama Yunus Vltava nehrindeki adaya gitmek istediğini söyledi. Onunla gitmeye karar verdim ve geçici bir süre ikiye iki ayrıldık. Yürürken nehir kıyısında açık hava bir mekan gördük ve oturalım dedik. Akustik gitar ruhumuzu okşattı ve karşımızda duran adayı bir çırpıda silerek o mekanı tercih ettik. Güneş yavaş yavaş batıyordu, müzik, nehir, Prag'ın arka arkaya sıralanmış köprüleri, insanlar derken birer bira aldık ve Yunus'la muhabbetin dibine vurduk. İki saatte o hikayesini anlattı, ben kendiminkini anlattım ve o an Prag'ı yaşadım, bu şehre saygı duydum yani. Harika bir ortamdı kısacası.

Sonra hostele dönüp uykucuları kaldıralım derken, bizimkileri merkeze gitmek üzereyken ayakta yakaladık. Planım yarım saat kestirmekti ama vakit geç olmuştu, güzel hesaplı bir restaurantta yemeğimizi yedikten sonra ismini şu an hatırlayamadığım bir mekana gittik gece hayatını görelim diye. Mekan üç katlı içinde farklı farklı barların bulunduğu kapalı bir yer. Bir yerde pop, diğer yerde tekno, diğer yerde rock çalıyor. Bu modelde mekanlara pek alışık değilim - gerçi Berlin'de bunun hasını gördüm anlatacağım daha sonra- ama hoşuma gitti düzen. Bizim oturduğumuz yerde masanın ayağında otomobil jantı, üstümüzde de dönen dişlileriyle bildiğimiz otomobil motoru vardı. Hafta içi olduğu için boştu mekan ama birkaç saatlik sohbet de tatmin etti yani bizi. Yorulmuştuk da, vakitlice döndük hostelimize, bu sefer langırt atalım dedik yatmadan, onu da takım arkadaşım Yaşar ile benim hatalarım yüzünden kaybettik. Yine moral bozmadan yattım uyudum. Odaya girdiğimde üst katımdaki adam dahil bütün gün sadece uyuduklarından şüphelendiğim insanlar olduğunu fark ettim. Öyle uyuyor adamlar ya hayret vallahi :)

Prag'daki son sabahımızda Berlin'e çıkmak üzere topladık eşyalarımızı ve şehri terk etmeden önce tepede gördüğümüz büyük metronom figürünü de görelim dedik, oraya çıktık. Prag tepeden harika gözüküyordu. Köprülerin Vltava nehrinde dizilişi, gotik mimarilerinden sivrilen kuleler o sabah bulutlarla kaplanmış gökyüzüyle birlikte gerçekten çok çok güzeldi, hayran kaldım. Yaptığı bu son hareketle Prag'ı sevdiğimi söyleyebilirim kısacası.

Hafif yağan yağmur ile birlikte Prag ile vedalaştık ve Berlin'in yolunu tuttuk. Berlin'deki heyecanı bir sonraki yazıda paylaşacağım sizlerle.

Şimdilik kendinize iyi bakın görüşmek üzere...